Leeg.
En toch te vol.
M’n kop op over.
Minuten te weinig.
Of te veel.
Het is maar hoe je het bekijkt.
Toch zou ik dolgraag willen.
Al is het maar een beetje.
Rust.
In m’n hoofd.
In mijn zijn.
Twee armen om mij heen.
Weg zuchten en even vergeten.
Dat alles wat mijn hoofd op pakt.
Even niet belangrijk is.
Leeg.
Gewoon niks.
Heel even…
~Lou~
Toch fijn.
Dat zoiets klein.
Zo bijzonder kan zijn.
Afstand ongekend.
Omdat ik weet dat jij er bent.
Mij jouw liefde zend.
En zelf in onze dromen.
De mooiste dingen laat overkomen.
Dat maakt jou.
En daarom dat ik van je hou.
Verbonden.
~Lou~
Want ik kan er niks aan doen.
Echt gewoon helemaal niet.
Ik ben zo met hem verbonden.
Dat het onzeker maakt.
Elke keer als ik hem zie.
Even niks.
Een zucht aan rust.
Iedere vezel in mn lijf voelt hem aan.
De blikken.
De ongesproken woorden.
Elke keer meer verbonden.
En het is goed.
Tot de tijd komt dat het voorbij is.
En we naar huis moeten gaan.
Hoe hard ik ook vecht.
Hoe erg ik het ook niet wil.
Het gevoel overstemd.
Het missen.
Het enorme missen.
En ik sterf een stukje.
Letterlijk.
Hartauw.
Dat terwijl hij dan nog niet eens weg is.
Het klinkt dramatisch.
En het klinkt vreselijk erg.
Maar dat is het niet.
Het is zo.
En het is goed.
GOD.
Wat hou ik van hem.
~Lou~
Je ziet het gebeuren.
En het doet pijn.
Om te zien dat ze verscheuren.
In hartenpijn.
Twee die elkaar houden.
Twee die houden van.
Dat ze waren elkaars gouden.
Een toekomst met een plan.
Nu dat ze niet meer wezen.
Nou dat ze niet meer zijn.
Zal er geen liefde herezen.
Maar enkel alleen hartenpijn.
~Lou~
Lou ❤ 