Soms doen er zich momenten voor dat je even met je neus op je eigen feiten wordt gedrukt.
Zo ook gister.
Grond werd onder mij weg gemaaid en was het spoor bijster.
Wat moest ik nog?
Wat kon ik nog?
En echt alleen voor even.
Na een zware avond en nacht ging ik met dikke ogen van het huilen aan het werk.
Ik wist het gewoon niet meer.
Helemaal kapot van verdriet en met een gebroken hart kon er gepraat worden.
Daar bleek genoeg te zitten.
Besloten het anders te doen.
Anders aan te pakken.
En grenzen te bewaken.
Niet één.
Maar twee.
Er zullen dus zeker een aantal mensen uit mijn leven moeten wieberen.
Met respect.
Zonder haat.
Maar je moet wel gaan.
Sorry alvast.
Dat is mijn keuze.
Mijne om het mijne weer recht te krijgen.
Mijn grenzen heb ik aan gescherpt.
Openheid gebarricadeerd.
Nieuwe reglement geschreven.
En het lijntje strakker gespannen dan ooit.
Maak geen misstappen.
Alsjeblieft.
Dat geeft zo veel rotzooi.
Mijn keus.
~Lou~
Lou ❤ 
klinkt hard maar is zo goed van je… ik hoop echt keihard dat je gauw weer grond voelt en het spoor terugvindt… knuffel lieverd. hele dikke. xxx
Trots op jou!!! Op jullie! Je hebt de juiste keus gemaakt. Die echt van je houden zullen het begrijpen.
Xxx