En ineens ben je moeder.
Een mama van een prachtig mooi klein elfje.
Faya.
Wat zijn wij trots op haar.
Terwijl er al zoveel gebeurd is in haar twee weekse leventje is ze zo zoet.
Ze doet het goed.
Je hoort haar niet mits er echt iets is.
Trots zo trots en mijn hart stroomt over van de liefde.
Ook voor haar papa.
Wat hou ik toch vreselijk veel van die man.
En wij drieën vormen een prachtige eenheid.
Wat niemand ziet is dat het eigenlijk niet echt goed met mij ging.
Gelukkig gaat het weer de goede kant op. (Ik was gelukkig die dag er op al koorts vrij. We waren net optijd)
Ik doe er luchtig over maar eigenlijk…
Vandaag besefte ik pas dat ik er bijna niet meer was geweest.
Vandaag een week later heb ik pas door wat er gebeurd is.
Ik was er bijna niet meer.
En niemand die dit door heeft gehad.
Alleen m’n moeder en Chris.
Die arme lieverds hebben in angst gezeten en konden alleen maar aanschouwen hoe erg ik achteruit ging ik korte tijd.
Het vliegt me aan en ik kan alleen maar denken “wat als!?”
Mag ik niet.
Zou ik niet moeten doen maar WAT ALS!???
Het maakt me verdrietig en met 1 september op komst wordt het er niet beter op.
Morgen weer die dag.
Die dag die elk jaar toch weer komt.
Alleen is het nu 8 jaar geleden.
Het is allemaal een beetje veel.
De komst van een prachtig kind.
Mijn vader die er niet is om dit mee te maken en het moment dat ik er zelf bijna niet meer was.
Dan nog de keizersnede.
De pijn en het moeilijke.
Het niets kunnen en alles laten doen.
Heeft het ziek worden natuurlijk ook geen goed gedaan.
Enfin.
Probeer er niet zo erg overna te denken.
Dat maakt me alleen maar verdrietig.
Ik probeer.
Ik geniet.
Heus wel.
Voor zover het kan.
Het aller prachtigste is al in mijn leven gekomen en daar doe ik het voor en mee.
Samen met de liefde van mijn leven.
De man die er voor zorgde dat er een elfje geboren werd.
Een drie eenheid.
Een mooie.
Met liefde…
~Lou~
Lou ❤ 