Vergeten en vergeven.

Vergeven is misschien wel het moeilijkste wat er bestaat. Ik geloof dan ook dat veel mensen dit niet kunnen. Niet dat ze het niet willen!? Maar kunnen. Dat is een nogal groot verschil. Vergeven betekend vergeten. En ook al zeggen mensen dat dit haaks op elkaar staat, is dat niet helemaal waar. (Het scheelt maar een letter) Als je vergeeft, maar dan ook echt echt vergeeft, dan vergeet je uiteindelijk. Ben je er niet meer bewust mee bezig en beheerst het niet meer je dag of leven. Je zal er heus wel aan terug denken zo af en toe maar het geeft niet meer die emotie wat het altijd gegeven heeft. Dus vergeten. Je krijgt weer lucht en er komt ruimte voor belangrijkere dingen. Wat dat dan ook maar mag zijn.

Nou denk je vast, wat is dit nu weer voor een onderwerp zo op de vroege ochtend na te weinig koffie. Wat loop je nu toch allemaal weer te bazelen!? Maar nu komt het, ook ik ben slecht in vergeven. Dat had ik nooit van mezelf gedacht. Want ik ben best vergevingsgezind. Nee dus. Blijkbaar niet. Ik kan best wel vergeven. En vergeten volgt dan gelijk. Maar het grootste vergeten in mijn leven wat ik nog moest opruimen heb ik sinds kort pas echt kunnen vergeven. En ik pluk daar zo de vruchten van!! Er is ruimte voor gesprek. Er is ruimte voor herinneringen. Er is ruimte om te zijn. Er is ruimte. Maar niet voor die emotie die er eerder altijd wel was. En dat is zo fijn. Zo’n verademing.

Om echt echt te kunnen vergeven heb ik hulp gehad. Gelukkig, want ik had dit nooit alleen gekunt. En dat moet je ook helemaal niet willen. Het echte vergeven komt vanuit je hart en die is niet altijd goed bereikbaar. Dan is het fijn dat iemand er voor kan zorgen en je kan helpen in een makkelijker vaarwater te komen zodat je die weg wel kunt vinden. Van een beetje hulp zoeken is nooit iemand slechter geworden (er vanuit gaand de juiste hulp te vinden) en ik schaam mij daar dan ook helemaal niet voor. Ik heb juist hulp nodig om beter, best, beterder te worden.

Sowieso ben ik eigenlijk best trots op mijzelf. Ik groei. (En dan bedoel ik niet in de lengte of de breedte. Want ik ben nog altijd de zelfde “bolle smurf” Naja, iets minder bol want hej, het afvallen komt weer een beetje van de grond gelukkig. Maar dat is voor een andere keer) Groei voor mezelf, voor mijn man, voor mijn gezin, familie, vrienden en omgeving. Ik werk daar dan ook super hard voor. Vooral achter de schermen. Emotioneel en spiritueel is toch wel de rode draad in dit verhaal. (Want daar raak ik te vaak in de kluts.) Alles om een beterder ik te worden. Dat mag toch best even gezegd worden.  (Ook dat ik dit zo vind en uitspreek hoort daar bij. Ik leer het wel!!)

Ga vergeven en vergeten joh!  Je zal zien dat de ruimte die daardoor vrij komt zo veel meer te bieden heeft dan de kilte die vasthouden heet. 

En nu ga ik Rupaul’s drag race kijken en koffie drinken! Happy day! Joe!!

~Lou~

Advertenties

Ochtend gewauwel.

De regen komt met bakken uit de hemel als ik wakker word en mijn deur staat open. Ja een deur want ik heb geen raam maar een deur in de slaapkamer. Ook leuk. Terwijl ik tegen een migraine aanval vecht, luister ik hoe de druppels alles buiten raakt en onwijs nat maakt. (Zo ook mijn was die droog was bedenk ik me nu. Beetje jammer weer.) Ik zie dat het lichter en lichter word en bedenk me wat ik allemaal moet doen vandaag. Niet zo veel blijkbaar en dat komt goed uit. Zeker als deze migraine aanval tot uiting komt. (Scoor!) Ik overdenk de dag en het was eigenlijk wel een hele goeie. Met als afsluiter een race tegen de klok naar Purmerend om een voorstelling van mijn neefje bij te wonen van het NKT. (Nederlands kinder theater.) Wat deed hij het goed en bij het liedje van zijn groep kon ik wel janken van trotsheid. Even dacht ik niet meer in slaap te kunnen vallen maar gelukkig viel ik dat vanzelf. Hoe kon het ook, ik was dood op!! De man (die ik niet gesproken had deze dag) sloop het huis weer uit om te werken en ik sliep. 

Een paar uur later zit ik beneden en kijk ik naar mijn druiven weg harkende chocolademelk snorren kinderen. De ongekamde krullenbollen zitten voor de 100000567x Peter Pan(nenkoek) te kijken en ik voel een golf van liefde opkomen. Deze twee zijn van mij. Heb ik gemaakt en wat heb ik dat toch goed gedaan. Nou oke vooruit, ik was daar natuurlijk niet alleen. De man heeft ook het een en ander toegevoegd. En ook hij heeft enorm zijn best gedaan. (Gelukkig.)

Er heerst een rust in huis (die vast niet lang duurt) en ik denk dat ik vandaag maar eens de boel de boel laat en lekker op de bank blijf. (Het is er weer voor.) Mijn kleinste aapje kruipt op schoot en duwt haar haren in m’n gezicht. Al knuffelend kom ik de dag wel door en kan ik mij rustig voorbereiden op een mama’s night out!! (HOERA!!)

Happy zaterdag! 

~Lou~ 

Slaap kindje slaapt niet.

Slaap kindje slaap. Daar buiten loopt een schaap. Een schaap met waarschijnlijk geen wol om z’n lijf. Omdat het veel te warm is!?

Slaap kindje slaap. Ik slaap dus nog steeds niet… 🙄

Maaler de maal. En voor je het weet is het half 3. En waar maal ik nou eigenlijk over? Eigenlijk over niks! Dus. Zou je zeggen dat ik gewoon kan gaan slapen. Maar nee!! Blijkbaar dus niet. 

Ik heb inmiddels al wat rekeningen betaald. (Zo’n hekel aan! Hard werken en dan je geld weer gedag zwaaien. Maar goed. Dat moet.) Ik heb m’n telefoon al geordend. (Gesprekken gewist. Foto’s geordend. Je kent het wel) Een H&M bestelling gedaan terwijl ik daar helemaal geen geld voor heb. (Ja wel, maar nee niet. Je snapt het…) Mezelf toegesproken dat ik best m’n blog weer kan oppakken. En dat ik mij dan niet druk moet maken of ik niet stom wauwel, niet leuk genoeg ben om te lezen, niks te vertellen heb of kleine schrijf foutjes maak. (Leer proces jongens! Ooit kan ik het, niet onzeker zijn! Ooit!! Ik ben iig hard aan het oefenen) De arm van m’n man terug gevouwen omdat het anders afsterft. (Doet ze ook nog even.) Kinders toegedekt waarvan er alweer 1 tegen mij aangekleefd ligt. FB helemaal uitgelezen en dan vooral de dood en verderf filmpjes ontweken. (Ik hoef geen dood geknuppelde beesten te zien of mensen die hun naasten niet lief kunnen hebben. Daar stop ik m’n kop voor in het zand. Zeker als er ergens nog een kans moet bestaan dat er nog iets van geslapen moet gaan worden.) Bedacht wie ik allemaal moet berichten, appen, schrijven ect waar toch weer niks van terecht gaat komen. Wat te doen morgen. Luisteren naar de spooky geluiden op de gang. “Wat eten we vandaag…” 

Pffff… Echt van die ” Ja!! Laten we dat midden in de nacht gaan overdenken!!” dingen. Maar daar hebben vast meer mensen last van. Ik zal het voor nu hierbij laten en proberen te gaan slapen. Want morgen ben ik gewoon weer mama en is het eerste wat ik in de te vroeg begonnen dag moet doen chocomelk maken en 2 knappe krullenbollen kussen.   

Slaap lekker ieder. En gelukkig is m’n blog weer een beetje afgestoft. Dat dan weer wel 😉 

~Lou~ 

Helena 💕

Ik heb heel lang getwijfeld of ik hier over wilde schrijven… Nee dat is niet helemaal waar, ik dacht dat ik dit niet met iemand hoefde te delen. Dat het een soort niets was en dat het me minder deed als dat het uiteindelijk doet. Ik wilde het onbewust niet zwaarder maken dan het was en ik trok mij veel te veel aan van “wat andere zouden vinden.” Want het was zo veel meer niks toch!? Daardoor vergat ik mijn eigen gevoel. Misschien vinden mensen het overdreven of overbodig om over te lezen maar ik besloot gister anders. Nee, eigenlijk net besloot ik anders. Gister kwam ik er achter dat het veel groter was dan ik dacht dat het was. Het was verdriet en niet alleen dat van mij. 

Ik heb ongeveer 2 weken geleden een miskraam gehad. Onverwachts want ik wist niet dat ik zwanger was. Althans je lijf liegt niet en ondertussen kan ik die enorm goed lezen. Alle tekenen waren er maar “het kon toch niet zo zijn” gevoel overheerste. Want wij gingen helemaal niet voor nummer 3 en zijn daarom in alle opzichten voorzichtig tot we definitief besluiten dat er ook daadwerkelijk geen nummer 3 gaat komen. Na die keuze komen de definitieve oplossingen van stal zal ik maar zeggen. Toch gebeurde het. Ik was het toch echt. Blijkbaar. Tot ik ineens een dikke week te vroeg ongesteld werd. Normaal ben ik altijd een halve tot een week te laat dus dit was al best apart. Maar ik maakte er verder niks van. Het kon toch? en ik grapte nog met een vriendin dat ik dan in ieder geval niet zwanger was. 

Die avond was de hel op aarde. Wat heb ik een pijn gehad. EEN PIJN!! Niet te filmen zo erg en niks hielp. Kruiken. Een warm bad. Massage. Pijnstillers. Rescue druppels. Alles is van stal gehaald. Niks mocht helpen. Echt, die naweeën na Yuna waren er niks bij. De volgende dag was de ergste pijn weg en was ik gewoon ongesteld zoals ik dat altijd ben. Kort maar heftig dus. 

Dag 3 had ik ineens enorm veel stolsels. (Sorry als je dit allemaal niet wil lezen maar ik wil een zo’n goed mogelijk beeld schetsen hoe het gegaan is. Voor jullie maar zeker voor mezelf.) daar had ik normaal nooit last van. Ook al vreemd dus. En ineens was de ongesteldheid voorbij. Dag 4. Gewoon ineens. Raar. Maar oke, het zal wel. Om een dikke halve week later ineens weer ongesteld te worden. En toen wist ik het. Dat was het dus. Een miskraam… Ik was dus gewoon zwanger!? Zie je nou wel!! Hoe was dat toch mogelijk!? Maar ik maakte er niet meer van dan het was en maakte mijn gevoel beter door te zeggen dat het maar een paar weken zou zijn geweest. En ging door. De dagen daarna ging het niet echt super tof met mij maar ik kon m’n vinger er niet goed op leggen. Dus koos ik om te negeren en door te gaan. Ik had dus helemaal niet in de gaten dat het me zoveel meer deed. Dat ik er dus wel wat mee moest. Voor mij. Maar ook voor haar. 

Ongeveer 2x in de maand ga ik praten met iemand. Dat is op “spirituele basis” om inzichten te krijgen, dingen op te ruimen en handvaten te krijgen om met bepaalde dingen te handelen. Het klinkt zweverig en zwaar maar het is verre van dat. Psychologen werken niet voor mij en dit ligt meer in m’n straatje zullen we maar zeggen haha. Ik heb nooit zin om te gaan maar kom er altijd beter uit. Dus ga ik braaf. In ons gesprek gister zei ze ineens uit het niets terwijl ik m’n verhaal deed over heel iets anders “zijn jullie bezig met kinderen!?” En toen vertelde ik en kwam het hoge woord eruit. Ik was zo verdrietig. Zo intens verdrietig. Voor mij maar ook voor haar en ik gaf haar een naam. Helena. (Naar mijn oma) Helena wilde erkend worden en erbij horen. Bij ons gezin en het was dus al dat verdriet dat ik voelde. De migraine. De zware schouders. Vast zittende nek. Dat niet te plaatste onrust gevoel. Ik moest niet doen alsof het niks was want het was al. We deden een “ritueeltje” en daarna voelde ik troost, werd het lichter en kon ik weer adem halen. Heftig man en moe dat ik ineens was! Kapot moe. Alsof al mijn energie uit mijn lijf gelopen was. En thuis gekomen deed ik mijn verhaal. 

“Ik wil er niet meer van maken dan het was” is veranderd in “Ik wil er niet meer van maken dan het was maar het was er wel”. En dat voelt goed. Ik wilde dit, ondanks dat het misschien raar klinkt allemaal, toch met jullie delen. Om eerlijk te zijn naar mezelf en het kindje. Om het een plek te geven zodat het bij mij past. Om te vertellen dat als het gebeurd je het niet voor jezelf hoeft te houden en dat delen misschien meer oplevert. 

Ik voel me op dit moment verdrietig maar rustig en dat verdrietige mag er voor nu gewoon even zijn. Want ik weet ook dat dat vanzelf weer over gaat.  

~Lou~