Helena 💕

Ik heb heel lang getwijfeld of ik hier over wilde schrijven… Nee dat is niet helemaal waar, ik dacht dat ik dit niet met iemand hoefde te delen. Dat het een soort niets was en dat het me minder deed als dat het uiteindelijk doet. Ik wilde het onbewust niet zwaarder maken dan het was en ik trok mij veel te veel aan van “wat andere zouden vinden.” Want het was zo veel meer niks toch!? Daardoor vergat ik mijn eigen gevoel. Misschien vinden mensen het overdreven of overbodig om over te lezen maar ik besloot gister anders. Nee, eigenlijk net besloot ik anders. Gister kwam ik er achter dat het veel groter was dan ik dacht dat het was. Het was verdriet en niet alleen dat van mij. 

Ik heb ongeveer 2 weken geleden een miskraam gehad. Onverwachts want ik wist niet dat ik zwanger was. Althans je lijf liegt niet en ondertussen kan ik die enorm goed lezen. Alle tekenen waren er maar “het kon toch niet zo zijn” gevoel overheerste. Want wij gingen helemaal niet voor nummer 3 en zijn daarom in alle opzichten voorzichtig tot we definitief besluiten dat er ook daadwerkelijk geen nummer 3 gaat komen. Na die keuze komen de definitieve oplossingen van stal zal ik maar zeggen. Toch gebeurde het. Ik was het toch echt. Blijkbaar. Tot ik ineens een dikke week te vroeg ongesteld werd. Normaal ben ik altijd een halve tot een week te laat dus dit was al best apart. Maar ik maakte er verder niks van. Het kon toch? en ik grapte nog met een vriendin dat ik dan in ieder geval niet zwanger was. 

Die avond was de hel op aarde. Wat heb ik een pijn gehad. EEN PIJN!! Niet te filmen zo erg en niks hielp. Kruiken. Een warm bad. Massage. Pijnstillers. Rescue druppels. Alles is van stal gehaald. Niks mocht helpen. Echt, die naweeën na Yuna waren er niks bij. De volgende dag was de ergste pijn weg en was ik gewoon ongesteld zoals ik dat altijd ben. Kort maar heftig dus. 

Dag 3 had ik ineens enorm veel stolsels. (Sorry als je dit allemaal niet wil lezen maar ik wil een zo’n goed mogelijk beeld schetsen hoe het gegaan is. Voor jullie maar zeker voor mezelf.) daar had ik normaal nooit last van. Ook al vreemd dus. En ineens was de ongesteldheid voorbij. Dag 4. Gewoon ineens. Raar. Maar oke, het zal wel. Om een dikke halve week later ineens weer ongesteld te worden. En toen wist ik het. Dat was het dus. Een miskraam… Ik was dus gewoon zwanger!? Zie je nou wel!! Hoe was dat toch mogelijk!? Maar ik maakte er niet meer van dan het was en maakte mijn gevoel beter door te zeggen dat het maar een paar weken zou zijn geweest. En ging door. De dagen daarna ging het niet echt super tof met mij maar ik kon m’n vinger er niet goed op leggen. Dus koos ik om te negeren en door te gaan. Ik had dus helemaal niet in de gaten dat het me zoveel meer deed. Dat ik er dus wel wat mee moest. Voor mij. Maar ook voor haar. 

Ongeveer 2x in de maand ga ik praten met iemand. Dat is op “spirituele basis” om inzichten te krijgen, dingen op te ruimen en handvaten te krijgen om met bepaalde dingen te handelen. Het klinkt zweverig en zwaar maar het is verre van dat. Psychologen werken niet voor mij en dit ligt meer in m’n straatje zullen we maar zeggen haha. Ik heb nooit zin om te gaan maar kom er altijd beter uit. Dus ga ik braaf. In ons gesprek gister zei ze ineens uit het niets terwijl ik m’n verhaal deed over heel iets anders “zijn jullie bezig met kinderen!?” En toen vertelde ik en kwam het hoge woord eruit. Ik was zo verdrietig. Zo intens verdrietig. Voor mij maar ook voor haar en ik gaf haar een naam. Helena. (Naar mijn oma) Helena wilde erkend worden en erbij horen. Bij ons gezin en het was dus al dat verdriet dat ik voelde. De migraine. De zware schouders. Vast zittende nek. Dat niet te plaatste onrust gevoel. Ik moest niet doen alsof het niks was want het was al. We deden een “ritueeltje” en daarna voelde ik troost, werd het lichter en kon ik weer adem halen. Heftig man en moe dat ik ineens was! Kapot moe. Alsof al mijn energie uit mijn lijf gelopen was. En thuis gekomen deed ik mijn verhaal. 

“Ik wil er niet meer van maken dan het was” is veranderd in “Ik wil er niet meer van maken dan het was maar het was er wel”. En dat voelt goed. Ik wilde dit, ondanks dat het misschien raar klinkt allemaal, toch met jullie delen. Om eerlijk te zijn naar mezelf en het kindje. Om het een plek te geven zodat het bij mij past. Om te vertellen dat als het gebeurd je het niet voor jezelf hoeft te houden en dat delen misschien meer oplevert. 

Ik voel me op dit moment verdrietig maar rustig en dat verdrietige mag er voor nu gewoon even zijn. Want ik weet ook dat dat vanzelf weer over gaat.  

~Lou~

Misschien.

Van die rollercoaster dagen. Geen grip hebben op je emoties. Je hoofd en de rest die niet synchroon loopt de wezen te zijn. Voelen. Voelen. Denken. Van alles moeten maar nergens toe komen. Willen maar niet kunnen. Moe, moeier, moeist. Onvoorziene zaken die als een bulldozer overal doorheen en over heen walst. Kleine snel op te lossen dingen niet kunnen oppakken en beloftes moeilijk na kunnen komen. 

Ik hou daar dus zo niet van. Sterker nog ik heb er een ontzettende hekel aan. Ik kan daar dus helemaal niks mee terwijl ik er van alles mee zou moet kunnen. En toch zijn ze er. Met volle snelheid, verschillende bochten, loopings en vrije vallen. Een 1 mans rit, met 2 of met 6 naast elkaar. Het maakt niet uit. En nu ben ik een achtbanen liefhebber hoor, begrijp me niet verkeerd, maar deze is zo moeilijk. Zo lastig. Deze rit moet iets doen, iets betekenen en zorgt voor een te lange adrenaline stoot. Alsof je er met al je zijn uit wilt stappen omdat je er klaar mee bent maar de achbanen man je niet laat gaan en je nog een rondje mee moet omdat ieder ander ‘JAAAAA’ roept en jij daarom verslagen en vol emotie moet blijven zitten. Of (voor de mensen met kinders) je in een attractie zit waar je kind doodsangsten uitstaat en er dus uit moet en dat je dan nog een rondje mee moet… Get the picture!? 

Ze zijn er al even hoor. Nee, al best een hele tijd. Hoe harder ik er tegen vecht hoe vervelender het word. De wil is zo aanwezig maar het kunnen verpest de hele boel. En het klinkt allemaal zo zwaar en ja ik moet zeggen er zitten zware dingen tussen. Zware gebeurtenissen. Zware verdrietige gevoelens maar ook gelukkig nog licht. Wat dat betreft is dat een mooie harmonie. En dat maakt veel goed. Het gaat niet slecht met mij. Nee, integendeel. Het gaat juist goed. Doe leuke dingen. Heb lieve mooie mensen om mij heen. (Ik mis er een paar, dat wel.) en ik werk hard om te zijn wie ik moet zijn. Misschien maakt dat alles soms zo verwarrend. Misschien zou ik iets minder hard moeten proberen en gewoon zijn!? Misschien. Of niet. Misschien moet ik dit gewoon even door maken en komt daarna alles op z’n plek!? Misschien moet ik juist nog harder werken om zaken op te ruimen en een plek te geven. Nog dieper gaan en graven. Harder en dieper. Misschien… 

Ja, ik lees het al. Een onsamenhangend stuk tekst met nauwelijks informatie. Zoals ik me nu een beetje voel dus. “Goed verhaal. Lekker kort” zullen we maar zeggen. En dat dan weer wel… 

~Lou~ 

PokéGo of PokéNo

Ik moet iets bekennen. Iets waar ik misschien niet zo trots op ben. Iets waarvan ik zaterdag nog riep “of niet!!?” en “ik heb wel wat beters te doen”. Iets waar over ik een mening had. Waar ik dus iets van vond. Maar eigenlijk niks van wist.

En toen gebeurde het. Het was te downloaden in Nederland en ja toen moest ik, zo nieuwsgierig als dat ik ben, wel even kijken wat het was en hoe het werkte. Je snapt het. Pokémon Go staat ook op mijn telefoon. En hoe hard ik ook vond dat dat ik daar iets van vond kom ik daar nu wel een beetje op terug. 

Laat ik beginnen te zeggen dat ik vroeger geen Pokémon heb gekeken. Vond mijn moeder niet nodig en de keren dat het voorbij kwam op tv vond ik het niet leuk. Dus, ik weet van toeten noch blazen wat Pokémon betreft dus het hadden net zo goed troetel beren kunnen zijn. (Waar ik overigens ook niet naar keek vroeger want ook dat vond ik maar stom.) Dus het “eindelijk een Pokémon trainer worden” stukje en het hele “jeugd sentiment” gevoel gaat voor mij niet op. Ik was gewoon nieuwsgierig.

 Na het maken van een poppetje (yesssss, poppen aankleden. Dat kan ik!! Het begint al goed) belande ik in het grote zoek veld en viel mij gelijk iets op. De blauwe pilaar achtige dingen. Geen idee!? Dus een vluchtig bezoek aan Google en ik was geheel voorzien van alle informatie. (Hoezee voor de nerds die mij in Jip&Janneke taal uitleggen hoe iets werkt en hoe ik dat dan moet doen!!) Daar krijg ik dus shit. En met die shit kan ik dingen! Duidelijk. Als ik er op klik krijg ik de plek te zien waar ik heen moeten lopen, fietsen of what evere om die shizzle te halen. Maar eerlijk, ik wist soms niet eens de plek in m’n buurt te vinden. Dat zo iets bij mij in de buurt stond!? Een kunstwerk. Een standbeeld of een monument. Het motiveerde me gelijk om op m’n fiets te stappen en een culturele trip door mijn woonplaats te maken. (deed ik niet want ik had andere dingen te doen maar ik ga dat zeker wel een keer doen) Gratis en voor niks een stads tour langs cultureel erfgoed. De app scoorde gelijk Poképunten. 

Dan het stukje beweging. Door je te verplaatsten verplaatst het poppetje zich op het zoek veld en stuit je op Pokémons die ineens te voorschijn komen. (Een geluidje en een trilletje en je bent op de hoogte.) Bij zaak wat mij betreft. Ik ben al menig Pokémon voorbij gefietst waar ik niet van wakker heb gelegen. Misschien niet te snappen door de die hard fans maar voor mij dus bijzaak. Ik voel me dus ook geheel niet geroepen om als een debiel over straat te zwerven om aan zo veel mogelijk Pokémonsters te komen. Ik vang ze wel. Heus wel. Ik betrap me er zelfs op dat ik het leuk vind zo’n bal te gooien en dat er dan NICE in het scherm komt te staan omdat ik in één perfecte worp het Pokébeest weet te vangen. (schouder klopje) Maar ik voel ook enige gêne opkomen als ik met m’n fietsje aan de kant ga staan en daar als een fanatieke muts Pokémons sta te vangen langs de weg. Of met m’n telefoon vooruit al kijkend op m’n scherm zoek of ik de goede richting uit loop. Dan probeer ik toch wel een beetje te verstoppen wat ik aan het doen ben en zeg ik heel hard tegen mezelf dat het ook best had kunnen zijn dat ik een bericht aan het typen was, de weg zocht of op FB stond te kijken. Maar je beweegt dus goed bezig! 

Gisteravond zag ik dat een Pokéshop punt om de hoek versierd was met roze blaadjes. Gezellig en nu!? Na het opzoeken wat het inhield (extra shizzle en dat voor maar 30min lang dus holle) zag ik mezelf al staan met de rest van de Pokébuurt om de waterpomp Pokéshizzle verzamelen. Nee. Ik voelde mij niet geroepen om in m’n badjas te schieten en als een malle daar naar toe te racen om te innen. Je kan dus best concluderen dat ik een vette nep Pokémon trainerT ben. En daar ben ik dus wel trots op! Ik vind het een leuke app. Je bent in beweging. Buiten en je leert dingen. Tenminste als je dat er zelf van maakt natuurlijk. Maar that’s it. Voor mij is het Go mits het met mate doet (de wereld is Pokéloos ook leuk) en je voorzichtig bent. Voor jezelf maar zeker voor je omgeving. Ik ben al drie keer bijna omver gereden door Pokémon zoekende freaks en dat is gewoon niet oke. Jammer dat ik niet bij m’n mening kon blijven. Maar, ik riep dan ook zonder te weten waar over ik riep. 

Ik ga vanmiddag lopen naar het CB dan kom ik onderweg vast Poképlekken en Pokéwezens tegen. Kijken of ik mijn oudste daar mee kan verblijden. Al is het maar om te leren vanuit de omgeving. Moet gaan. Een Ratata in m’n bed…

*Pokébal pakt en zingt* 

Pokemon! Gotta catch ‘em all! It’s you and me. I know it’s my destiny, Pokemon! Oh you’re my best friend. In a world we must defend. Pokemon! A heart so true. Our courage will pull us through, You teach me and I’ll teach you, Pokemon! Gotta catch’em all

~Lou~ 

Update afval race.

Even wat update gewauwel over mijn afval race.

Omdat ik in februari besloot dat het genoeg was met de kilo’s van de zwangerschap en dat ik die excuus natuurlijk niet derest van mijn leven kon blijven  gebruiken maakte ik foto’s. Geen mooie foto’s. Nee foto’s van een lijf dat niet bij mij paste. Gemaakt om de vooruitgang te kunnen laten zien. En daar was ik dan wel weer trots op. Nu na bijna een pauze van twee maanden heb ik vandaag weer besloten alles op te pakken. Mijn dieet en mijn sporten. Of naja, ik zet de PlayStation aan en de meneer of mevrouw in questie zegt dat ik het super duper doe! Ik zweet. Dus ik sport. Beetje yoga er achteraan maar die gaat niet op met twee meisjes die vinden dat de mat voor veel betere doeleinden gebruikt kan worden. Dus dat pak ik vanavond wel op. Misschien ook goed voor m’n zen hoofd waar ik vanmorgen over schreef. Maar goed, om even terug te komen op de foto’s. Een nieuwe sessie van afvalmaanden dus nieuwe foto’s. In die twee maanden ben ik niks aangekomen en ben ik dus nog steeds 15kilo afgevallen. Ik ben blij. Ook aan mijn lijf is het best wel te zien al zeg ik het zelf en dat maakte mij nog blijer. Dus plakte ik de foto’s in zo’n prachtige collage en die zal ik zo met jullie delen. Het zijn niet de mooiste foto’s en lekker filter loos enzo maar dat boeit me niet. Sowieso niet maar nu al helemaal niet omdat ik alleen maar wil laten zien dat wat ik doe werkt. Tenminste voor mij en met mij nog een aantal prachtige dames. 

Het doel wat ik heb gesteld is niet meer te halen maar ik ga door en ik ben trots. Trots op wat ik al behaald heb en trots op mezelf dat ik het toch maar even doe en dat mag ook wel eens een keertje. 

Weet je, ik wil er nog wel even bij zeggen dat ik iedereen prachtig vind mits JIJ maar blij bent. Ben je dat niet, zoals mij, dan moet je er iets aan doen. Mits dat in je macht ligt natuurlijk. Iets willen is iets anders dan kunnen. Ik heb het bijvoorbeeld ook heel lang gewilt maar kon mij er niet toe zetten en dat is toch wel nodig om iets te laten slagen. Enfin. Ik ben gelijk begonnen aan een cursus voedingstherapie. Gewoon om bij te leren en mijzelf te stimuleren. Bewust worden. Ook bewust op dit gebied. En wie weet, als ik straks beter in m’n hoesje zit kan ik er ooit wel wat mee. 😊

~Lou~