Vergeven is misschien wel het moeilijkste wat er bestaat. Ik geloof dan ook dat veel mensen dit niet kunnen. Niet dat ze het niet willen!? Maar kunnen. Dat is een nogal groot verschil. Vergeven betekend vergeten. En ook al zeggen mensen dat dit haaks op elkaar staat, is dat niet helemaal waar. (Het scheelt maar een letter) Als je vergeeft, maar dan ook echt echt vergeeft, dan vergeet je uiteindelijk. Ben je er niet meer bewust mee bezig en beheerst het niet meer je dag of leven. Je zal er heus wel aan terug denken zo af en toe maar het geeft niet meer die emotie wat het altijd gegeven heeft. Dus vergeten. Je krijgt weer lucht en er komt ruimte voor belangrijkere dingen. Wat dat dan ook maar mag zijn.
Nou denk je vast, wat is dit nu weer voor een onderwerp zo op de vroege ochtend na te weinig koffie. Wat loop je nu toch allemaal weer te bazelen!? Maar nu komt het, ook ik ben slecht in vergeven. Dat had ik nooit van mezelf gedacht. Want ik ben best vergevingsgezind. Nee dus. Blijkbaar niet. Ik kan best wel vergeven. En vergeten volgt dan gelijk. Maar het grootste vergeten in mijn leven wat ik nog moest opruimen heb ik sinds kort pas echt kunnen vergeven. En ik pluk daar zo de vruchten van!! Er is ruimte voor gesprek. Er is ruimte voor herinneringen. Er is ruimte om te zijn. Er is ruimte. Maar niet voor die emotie die er eerder altijd wel was. En dat is zo fijn. Zo’n verademing.
Om echt echt te kunnen vergeven heb ik hulp gehad. Gelukkig, want ik had dit nooit alleen gekunt. En dat moet je ook helemaal niet willen. Het echte vergeven komt vanuit je hart en die is niet altijd goed bereikbaar. Dan is het fijn dat iemand er voor kan zorgen en je kan helpen in een makkelijker vaarwater te komen zodat je die weg wel kunt vinden. Van een beetje hulp zoeken is nooit iemand slechter geworden (er vanuit gaand de juiste hulp te vinden) en ik schaam mij daar dan ook helemaal niet voor. Ik heb juist hulp nodig om beter, best, beterder te worden.
Sowieso ben ik eigenlijk best trots op mijzelf. Ik groei. (En dan bedoel ik niet in de lengte of de breedte. Want ik ben nog altijd de zelfde “bolle smurf” Naja, iets minder bol want hej, het afvallen komt weer een beetje van de grond gelukkig. Maar dat is voor een andere keer) Groei voor mezelf, voor mijn man, voor mijn gezin, familie, vrienden en omgeving. Ik werk daar dan ook super hard voor. Vooral achter de schermen. Emotioneel en spiritueel is toch wel de rode draad in dit verhaal. (Want daar raak ik te vaak in de kluts.) Alles om een beterder ik te worden. Dat mag toch best even gezegd worden. (Ook dat ik dit zo vind en uitspreek hoort daar bij. Ik leer het wel!!)
Ga vergeven en vergeten joh! Je zal zien dat de ruimte die daardoor vrij komt zo veel meer te bieden heeft dan de kilte die vasthouden heet.
En nu ga ik Rupaul’s drag race kijken en koffie drinken! Happy day! Joe!!
~Lou~